Büyüdükçe ne de hızlı geçiyor zaman?
Oysa, küçükken hayal ettiklerim gerçekten gerçekleşiyor çoğu zaman. Ne de zormuş hayatın gerçeklerini anlamak. Ne de zormuş büyüdükçe kendini tanıyamamak.
Eski neşemi arıyorum fakat eskiyi değil. Şimdi daha iyi anlıyorum babamın yorgunluğunu, şimdi çok daha iyi anlıyorum annemin kırgınlıklarını…
İnsan bir yaşından sonra hiç bir şey değiştirmeyeceğine inanıyor. İnandığı gibi de kalıyor oysa.
Çok şey yazmak isterdim fakat yazmamayı tercih ediyor bedenim.
Mutsuz değilim, şikâyetçi de değilim. Fakat fazla düşünüyorum.
İnce düşünceye sahip bir kadın olmak kendime yaptığım büyük bir kötülük sanırım. Ya da iyi yönünü daha sonra göreceğim.
Ailemi özlüyorum, onlardan zamanında çok uzaklaşmak istedim fakat özlüyorum. Bir süre sonra kendimi kandırıyorum. Ama geçiyor...
